راهبردهای مقابله با استرس در زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران

  مقدمه: تعیین راهبردهای مقابله با استرس در زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی شهر تهران طی سال 1386 بود.   روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی مقطعی بود که بر روی 175 نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، صورت گرفت. روش گردآوری داده‌ها در این پژوهش، مصاحبه و ابزار مورد استفاده پرسشنامه‌های حاوی مشخصات فردی و آزمون شیوه‌های مقابله با استرس بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش‌های آماری توصیفی استفاده گردید.   یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در بعد شیوه‌های مقابله با استرس مشکل مدار، 1/57 درصد از نمونه ها در حد متوسط، 7/41 درصد خوب و 1/1 درصد به شکلی ضعیف از شیوه‌های مقابله‌ای مشکل مدار استفاده کرده‌اند. در بعد شیوه‌های مقابله‌ای هیجان مدار، 7/89 درصد از نمونه‌ها متوسط، 9/6 درصد خوب و مابقی آنها (4/3 درصد) به شکل ضعیف از شیوه های مقابله هیجان‌مدار استفاده کرده‌اند. بیشترین کاربردها در بعد شیوه‌های مقابله با استرس مشکل‌مدار به ترتیب مربوط به سؤال « وضعیت را آنطور که هست می‌پذیرم » و سؤال « سعی می‌کنم موقعیت پیش آمده را درک کنم » 6/56 درصد بود و 4/55 درصد جواب « همیشه »را داده بودند. کمترین کاربردها مربوط به سؤال « برای اینکه کاری کرده باشم به هر عملی دست می زنم » و سؤال « می‌خواهم شخص دیگری مشکلم را حل کند » بود و بطور مساوی 7/1 درصد، جواب « همیشه » را داده بودند. در رابطه با شیوه‌های مقابله با استرس هیجان‌مدار، بیشترین کاربردها به ترتیب مربوط به سؤال « دعا می کنم و به خدا متوسل می شوم » و سؤال « امید دارم اوضاع بهتر خواهد شد » 88 درصد بود و 4/71 درصد جواب « همیشه » را داده بودند. کمترین کاربردها مربوط به سؤال « نارضایتی و فشار ناشی از مشکل را به دیگران انتقال می‌دهم » و سؤال « دیگران را مقصر می دانم و آنها را سرزنش می کنم » بطور مساوی بود و 4/3 درصد جواب « همیشه » را داده بودند. نتیجه گیری: یافته‌ها نشان داد که اکثر بیماران مبتلا به سرطان پستان از راهبردهایی چون راهبرد مذهبی، نگرش مثبت و امیدواری و خوشبینی، پذیرش حقیقت بیماری، تلاش در جهت درمان بیماری، کنترل درونی، بازنگری مثبت، نگرانی، درخواست حمایت اجتماعی و فراموشی عمدی استفاده می کردند. اکثر شیوه‌های مقابله کاربردی توسط زنان ایرانی مثبت بود و اعتقاد مذهبی به عنوان یک منبع مهم فردی برای تطابق با بیماری در این زنان استفاده می‌شد